Gry (karciane i planszowe) lubię odkąd sięgam pamięcią. I to lubię je tak bardzo, że spotkanie z ze słabą grą uważam za osobistą zniewagę. Stąd niemal zawsze staram się znaleźć w danej grze jej mocne strony. Oczywiście mam swoje ulubione tematy, mechaniki, autorów, serie. Z tej growej pasji wynika potrzeba dzielenia się nią. Indywidualnie, gdy gry pokazuję znajomym i nieznajomym, czerpiąc radość z ich oczarowania planszówkami. Publicznie, gdy recenzuję gry i staram się pokazać dostrzeżone przeze mnie pozytywne strony nowych tytułów.
Recenzje nowości pisuję dla GamesFanatic.pl oraz Świata Gier Planszowych, starsze gry przedstawiam na stronie Untoldboardgames.pl. Jednak wrażeń i emocji związanych z graniem jest tak wiele, że platforma ZnadPlanszy może je pomieści?
Rozgrywka się zaczyna… Pierwsze wybory, pierwsze przeliczania, przewidywania, analizy. Wreszcie pierwszy ruch! I nagle ktoś się odzywa – Ale tu miałeś lepsze posunięcie… Zobacz, robiąc to tak i tak możesz zdobyć lepszą pozycję! Otóż to! Odzywać się czy siedzieć cicho w czasie rozgrywki?
Gry planszowe to w ogromnej większości sposób na rywalizację, ograniczoną specyficznymi regułami. Stąd oczywiste jest, że gracze zasiadają do rozgrywki z myślą o zwycięstwie. Czy jednak są możliwe do pomyślenia gry, w których gracz zrezygnuje z optymalnej strategii prowadzącej do zwycięstwa w myśl jakichś nadrzędnych racji?